Stéphane Mallarmé — Θαλασσινό Αεράκι

Θλίβει η σάρκα και πια διάβασα όλα τα βιβλία.

Φεύγα! Πέρα κει! Μεθάνε, νιώθω, με τη μία

Τα πουλιά· τριγύρω ξένοι αφροί και σύννεφα ψηλά!

Την καρδιά κανείς δε θα φυλάξει απ’ τα νερά,

όχι κήποι αρχαίοι μέσα από ματιών καθρέφτη,

(Νύχτες!) όχι φως αχνό που από τη λάμπα πέφτει

Στο άγραφο χαρτί —η λευκότητα το προφυλάσσει—

Κι όχι η νέα που το βρέφος πάει να θηλάσει.

Ε, θα φύγω! Πλοίο, που στήνεις το κατάρτι, εσύ,

Σήκωσε άγκυρα και τράβα προς μιαν άλλη γη!

Από τις σκληρές ελπίδες συλημένη η πλήξη

Προσπαθεί του μαντιλιού τ’ «αντίο» να βαστήξει.

Κι ίσως το κατάρτι σου, που καταιγίδες φέρνει,

Να ’ναι ενός χαμένου ναυαγίου, που το γέρνει

Άνεμος, και να μην πιάσει ακτή, δίχως κατάρτι, δίχως...

Μα άκουσε, καρδούλα μου, τους ναυτικούς. Τι ήχος!