Stéphane Mallarmé — Θαλασσινό ΑεράκιΔημήτρης ΜαύροςJul 10, 20211 min readΘλίβει η σάρκα και πια διάβασα όλα τα βιβλία.Φεύγα! Πέρα κει! Μεθάνε, νιώθω, με τη μίαΤα πουλιά· τριγύρω ξένοι αφροί και σύννεφα ψηλά!Την καρδιά κανείς δε θα φυλάξει απ’ τα νερά,όχι κήποι αρχαίοι μέσα από ματιών καθρέφτη,(Νύχτες!) όχι φως αχνό που από τη λάμπα πέφτειΣτο άγραφο χαρτί —η λευκότητα το προφυλάσσει—Κι όχι η νέα που το βρέφος πάει να θηλάσει.Ε, θα φύγω! Πλοίο, που στήνεις το κατάρτι, εσύ,Σήκωσε άγκυρα και τράβα προς μιαν άλλη γη! Από τις σκληρές ελπίδες συλημένη η πλήξηΠροσπαθεί του μαντιλιού τ’ «αντίο» να βαστήξει.Κι ίσως το κατάρτι σου, που καταιγίδες φέρνει,Να ’ναι ενός χαμένου ναυαγίου, που το γέρνειΆνεμος, και να μην πιάσει ακτή, δίχως κατάρτι, δίχως...Μα άκουσε, καρδούλα μου, τους ναυτικούς. Τι ήχος!
Θλίβει η σάρκα και πια διάβασα όλα τα βιβλία.Φεύγα! Πέρα κει! Μεθάνε, νιώθω, με τη μίαΤα πουλιά· τριγύρω ξένοι αφροί και σύννεφα ψηλά!Την καρδιά κανείς δε θα φυλάξει απ’ τα νερά,όχι κήποι αρχαίοι μέσα από ματιών καθρέφτη,(Νύχτες!) όχι φως αχνό που από τη λάμπα πέφτειΣτο άγραφο χαρτί —η λευκότητα το προφυλάσσει—Κι όχι η νέα που το βρέφος πάει να θηλάσει.Ε, θα φύγω! Πλοίο, που στήνεις το κατάρτι, εσύ,Σήκωσε άγκυρα και τράβα προς μιαν άλλη γη! Από τις σκληρές ελπίδες συλημένη η πλήξηΠροσπαθεί του μαντιλιού τ’ «αντίο» να βαστήξει.Κι ίσως το κατάρτι σου, που καταιγίδες φέρνει,Να ’ναι ενός χαμένου ναυαγίου, που το γέρνειΆνεμος, και να μην πιάσει ακτή, δίχως κατάρτι, δίχως...Μα άκουσε, καρδούλα μου, τους ναυτικούς. Τι ήχος!
Comments