Λέγει η γλυκιά μου πως είναι όλη αλήθεια·
Τα λόγια αυτά ας πιστέψω (μα είναι τρύπια)
Ώστε να με νομίσει νιότη ηλίθια,
Άμαθη από του κόσμου τα τερτίπια.
Μάταια θαρρώ πως με θωρεί νεαρό
Το ξέρει που μεγάλωσα, που δύω·
Αφήνομαι στο ψέμα — μόνο αυτό.
Αλήθειες που φιμώνουμε κι οι δύο.
Γιατί δεν λέγει που άπιστη είναι εκείνη;
Κι εγώ γιατί δεν λέγω ότι είμαι γέρος;
Α, αγάπης χούι η ψευτο-εμπιστοσύνη,
Χρόνια ν’ ακούν δεν θέλουν γήρας κι έρως.
Εγώ μ’ αυτήν κι αυτή σε μένα πλάι,
Ζάρες, ψεύδη· κι έτσι γλυκά μας πάει.
Με θερινή να σε συγκρίνω ημέρα;
Εσύ είσαι πιο γλυκιά και μέσα στα όρια:
Τ' άνθη του Μάη σείονται σ’ αγέρα,
Και το θέρος δεν δίνει περιθώρια·
Συμβαίνει ουράνιος οφθαλμός να ψήνει,
Συμβαίνει κι η λαμπράδα του να σβήσει,
Κι ό,τι όμορφο στην ομορφιά του φθίνει,
Τυχαία ή στη ρότα που 'χει η φύση.
Μα το θέρος σου ατέλειωτα θα τρέχει,
Κι από το κάλλος σου δε θα ξεμπλέξεις,
Ούτε ο Θεριστής θα πει πως σ’ έχει,
Μιας κι εσαεί σ’ αιώνιες θα ’σαι λέξεις.
Όσο ζει κόσμος και βλέμμα γυαλίζει,
Θα ζει κι αυτό, ζωή να σου χαρίζει.
コメント