Δ. Μαύρος, The Erased Hand/Το Σβησμένο Χέρι

Αυτό το δίγλωσσο ποίημα αποτελεί μια ως επί το πλείστον χιουμοριστική (και ενίοτε πρόστυχη — εξού και η κατηγοριοποίησή του ως προστιχουργήματος) λέξη-λέξη παρωδία του πρώτου μέρους του The Waste Land. Γράφτηκε πρώτα στα αγγλικά με τον περιορισμό σχεδόν κάθε λέξη να ομοιοκαταληκτεί τέλεια ή ατελώς με την αντίστοιχη λέξη του ελιοτικού έργου (π.χ.: April is the cruellest month, breeding | lilacs out of the dead land -----> Maple is the cruellest math, reading | By fax the ready hand). Μετά, το αγγλικό μεταφέρθηκε στα ελληνικά.

THE ERASED HAND

I.

THE AERIAL OF THE HEAD

Maple is the cruellest math, reading

By fax the ready hand, transfixing

Emery and satire, blurring

Null lawsuits with ring-pain.

The Printer swept the storm, discovering

Birth in regretful glow, bleeding

Brittle knife that died in the Uber.

The plumber analyzed us, cumming lover in the barn, verger, see,

With a shower in vain; we hopped on the colon-aid,

And wantons in the gunlight, into it, half-hardened he,

And drank from the trophy, and fucked for another hour.

Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch.

And when we were hidden, praying to the arch-nukes,

A dozen, he took me on the bed,

And I was tightened. I bled; Mary,

Mary, hold it tight. And down I went.

Mounted, there you feel the D.

I need, much of the light, and owe my mouth to the printer.

What are the boots that touch? What hunched say no

To this stony rub-bish? Gun of man,

You cannot spray, or impress, unless you grow only,

A hip of unspoken pillages, where the son beats,

And the bed debris gives no shelter, a thief in the wicket,

And the stoned guy drowned the daughter. Only

There is meadow above my red cock,

(Cum under the meadow of this red cock),

And I will plough you somewhat differently, from either side,

Your meadow with scorning, riding behind you

Or your meadow at the screening, rising your feet too;

I will plough you, dear, in a handful of thrusts.

Frisch weht der Wind

Der Pflaume zu,

Meing Hornig Kind,

Wo weilest du?

“You gave me hepatitis a year ago;

”They called me the hepatitis girl.”

—Yeti when we came back from the date, (from the hepatitis? Pardon.)

My arms full, and your fur wet, I could not

Seek, and my size bailed, I was not

Forgiving in my head, and I, new-nothing,

Looking into the art of sight, the science.

Oed’ und leer das Meer.

Goddamn Sosostris, out of employment,

Had mad gold, nevertheless

Is shown to be the tightest woman in Europe,

With a wicked rack, my regards. Here, said she,

Put your hard-on, and pound to completion, impale her,

(Those girls were guys. Crook!)

Here is Riley Reid, the Lady of the Cocks,

The wady of copulation.

Here is the woman with three caves, and here is the Drill,

And here is the one-eyed church-chanter, and this hard-on,

Which is blank, is something she buries in her back,

She isn’t manridden, you see. I do not find

The Banged Man. Fear the length of the walker.

I see in the clouds a steeple, they’re gawking it as if it is a cockring.

Spank her if you see the deer Mrs. Hormone,

Tell her I bring the whore-rope myself:

One must not be so careful with his lays.

Unreal Tittie,

Under the frown fog of a Printer at dawn,

A cloud glowed over the fridge, so much;

I had no thots, my breath made so many run.

Lies, short and frequent, prevailed,

And each man mixed his thighs, then his feet.

She went up the hill and down on king-sized will.i.am’s meat,

Up until Saint Mary —that woolcloth— kept her powers

With a dead round and a final stroke of mine.

Then she saw one she blew once, and hopped on him, crying: “Stretch on!

”You who were in me, on my lips — my eye!

”Them yolks you planted last year in my garden,

”Have begun to sprout in my womb this year.

”And the flood in my toast had perturbed my head.

”Oh *BEEP* me like a dog, I bend for men,

”And let’s nail, let’s dick it up again!

”You! Hypocrite auteur! — mon semblable,— mon frère!”

ΤΟ ΣΒΗΣΜΈΝΟ ΧΕΡΙ

I.

Η ΚΕΡΑΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ

Ὁ σφένδαμος εἶναι τὰ σκληρότερα μαθηματικά, διαβάζοντας

Μέσω φαξ τὸ διαβασμένο χέρι, καθηλώνοντας

Τὴ σμυρίδα καὶ τὴ σάτιρα, θολώνοντας

Μηδαμινὲς μηνύσεις μὲ πόνο τοῦ δαχτυλιδιοῦ.

Ὁ τυπογράφος σάρωσε τὴν καταιγίδα, ἀνακαλύπτοντας

Τὴ γέννα μέσα σὲ μιὰ μετανιωμένη λάμψη, αἱμάσσον

Εὔθραυστο μαχαίρι πέθανε στὸ Uber.

Ὁ ὑδραυλικὸς μᾶς ἀνάλυσε, ἐραστὴς ποὺ χύνει στὸν ἀχυρώνα, καντηλανάφτρα, βλέπεις,

Μ’ ἕνα ντοὺζ εἰς μάτην· καβαλήσαμε τὸ βοήθημα τοῦ κόλου,

Καὶ ἀσελγὴς στὸ φῶς τῶν πυροβολισμῶν, τὸ θέλαμε, ἡμίσκληρος,

Καὶ ἤπιαμε ἀπ’ τὸ τρόπαιο, καὶ γαμηθήκαμε ἐπὶ μία ὤρα ἀκόμα.

Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch.

Κι ὅταν ἤμασταν κρυμμένοι, προσευχόμενοι στὸ τόξο τῶν ὑπέρτατων πυρηνικῶν,

Μιὰ ντουζίνα, μὲ πῆρε στὸ κρεβάτι,

Καὶ σφίχτηκα. Μάτωσα, Μαίρη,

Μαίρη, κράτα το σφιχτά. Καὶ τοῦ τό ’γλειψα.

Καβαλημένη, τότε νιώθεις τὸ καυλί.

Χρειάζομαι, τὸ πιὸ πολὺ τοῦ φωτός, καὶ χρωστῶ τὸ στόμα μου στὸν ἐκτυπωτή.

Ποιές εἶναι οἱ μπότες π’ ἀγγίζονται; Ποιές καμπούρες λέν ὄχι

Στὴ μαστούρικια τριβοκώλα; Ὄπλο τοῦ ἄντρα,

Δὲ μπορεῖς νὰ ψεκάσεις, ἢ νὰ θαμπώσεις, παρὰ μονάχα ἂν μεγαλώσεις,

Ἕναν γοφὸ γεμάτο μ’ ἄρρητα λάφυρα, όπου χτυπᾶ ὁ γιός,

Καὶ τὰ χαλάσματα τοῦ κρεβατιοῦ δὲ δίνουν ἄσυλο, μὲ τὸν κλέφτη στὸ πορτόνι,

Καὶ ὁ μαστουρωμένος τύπος έπνιξε τὴν κόρη. Μονάχα

Λιβάδι ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὸ κόκκινο καυλί μου,

(Χύσε μὲ τὸ λιβάδι αὐτοῦ τοῦ κόκκινου καυλιοῦ),

Και θὰ τ’ ὀργώσω κάπως ἀλλιώτικα, απ’ ὅποια πλευρά,

Το λιβάδι σου μὲ περιφρόνηση καβαλημένος ἀπὸ πίσω σου

Ἢ τὸ λιβάδι σου στὴν προβολὴ, μὲ σηκωμένα καὶ τὰ πόδια·

Θὰ σὲ ὀργώσω γλυκιά μου μ’ ἕνα μάτσο χωσίματα.

Frisch weht der Wind

Der Pflaume zu,

Mein Hornig Kind,

Wo weilest du?

«Μὲ κόλλησες ἡπατίτιδα πρὶν ἕναν χρόνο·

Μὲ λέγανε ἡ τύπισσα μὲ τὴν ἡπατίτιδα».

—Γέτι ἀφότου γυρίσαμε ἀπὸ τὸ ραντεβού, (ἀπὸ τὴν ἡπατίτιδα; Παρντόν)

Τὰ ὄπλα μου γεμάτα, οἱ τρίχες σου ὑγρὲς, δὲ μποροῦσα νὰ

Ποθήσω, καὶ τὸ μέγεθος μου τὴν ἔκανε, δὲν ἤμουνα

Συγχωρετικὸς μὲς στὸ κεφάλι μου, κι ἐγὼ ἕνα καινούργιο τίποτα,

Κοιτώντας μὲ τὴν τέχνη τοῦ ὁρᾶν, τὴν ἐπιστήμη.

Oed’ und leer das Meer.

Ἡ γαμημένη ἡ Φωφώκα, δίχως ἐργασία,

Εἶχε τρελὸ παραδάκι, κι ἐντούτοις

Ἀπεικονίζεται ὡς τὸ σφιχτότερο καυλοτήρι τῆς Εὐρώπης,

Μὲ κάτι διαβολεμένα μπαλκόνια, τὰ σέβη μου. Ἐδῶ, μοῦ ’πε,

Βάλε τὴ στύση σου, καὶ ξέσκισε ὥς τὸ τέρμα, ἀνασκολόπισέ την,

(Τοῦτες οἱ κοπέλες ἤτανε ἄντρες. Ἀπατεώνισσα!)

Νά ἡ Riley Reid, ἡ Δἐσποινα τῶν Πούτσων,

Ὁ ξεροπόταμος τῆς ὀχείας.

Ἰδοὺ ἡ γυναῖκα μὲ τὶς τρεῖς σπηλιές, καὶ νά τὸ Τρυπάνι,

Ἄ, νά κι ἡ μονόφθαλμη ψάλτρια τῆς ἐκκλησιᾶς, καὶ τούτη ἡ στύση,

Πού ’ναι ἄσφαιρη, εἶναι κάτι ποὺ τὸ θάβει ἐκείνη ἀπὸ πίσω,

Κι εἶναι ἀντροκαβαλημένη, τὸ βλέπεις. Δὲν βρίσκω

Τὸν πηδημένο ἄντρα. Φοβοῦ τὸ μῆκος τοῦ περιπατητῆ.

Βλέπω ὥς τὰ σύννεφα καμπαναριό, τὸ κοιτοῦν σὰν χάνοι λὲς κι εἶναι cockring.

Δῶσ’ της κάναν μπάτσο, ἂν δεῖς τὴν ἐλαφίνα τὴν κυρά-Ὁρμόνη,

Πές τηνα θὰ φέρω τὸ πουτανόσκοινο ἐγῶ ἡ ἴδια:

Δὲν χρειάζεται νά ’μαστε καὶ τόσο μετρημένοι μὲ τὰ πηδήματά μας.

Ἀπίστευτο Βυζάκι,

Κάτω ἀπὸ τὴν καταχνιὰ ἑνὸς συνοφρυώματος τοῦ τυπογράφου τὴν αυγή,

Ἕνα σύννεφο λαμπύριζε μπροστὰ ἀπὸ τὸ ψυγείο, τόσο πολύ·

Δὲν εἶχα πουτανάκια, ἡ ἀνάσα μου ἔκανε τόσες νὰ τρέξουν.

Ψέματα, συχνὰ καὶ σύντομα, ἐπικρατοῦσαν,

Καὶ κάθε ἄντρας ἔμπλεκε τὰ μπούτια του, κατόπιν τὰ ποδάρια.

Ἀνέβηκε συνηρπασμένη καὶ ρούφηξε τὸν ὑπέρδιπλο will.i.am,

Ὥσπου ἡ ὀσία Μαίρη —τὸ βαμβακερὸ μουνόπανο— φύλαξε τὶς δυνάμεις της

Μ’ ἕναν βαριεστημένο γῦρο κι ἕνα τελικὸ τρίψιμο ἀπὸ μέρους μου.

Εἶδε τότε κάποιον πού ‘χε πιπώσει, καὶ τὸν καβάλησε, φωνάζοντας: «Ξεχείλωσέ το!

Ἐσὺ ποὺ ἦσουν μέσα μου — στὰ χείλη μου, τὸ μάτι μου!

Ἐκεῖνοι οἱ κρόκοι ποὺ φύτεψες πέρυσι στὸ κηπάρι μου,

Ἔχουν ἀρχίσει νὰ βλασταίνουν μὲς στὴ μήτρα μου ἐφέτος

Κι ἡ πλημμύρα μὲς στὸ τόστ μου μοῦ ’χει ἀναστατώσει τὴν κεφάλα.

Αχ *ΜΠΙΠ* μὲ σὰ σκυλὶ, σκύβω γιὰ τοὺς ἄντρες,

Καὶ μὲ τὰ νύχια μου θὰ σοῦ βγάλω τὴν περούκα πάλι!

Ἐσύ! Hypocrite auteur! — mon semblable, — mon frère!»