περιοχής που βρίσκεται πλάι κέντρο της αθήνας πόλης
τόπο γνώριμο και τόπο ξένο, τόπο γνώριμων, και ξένων, μπλ. μπλ. μπλ. μπλ
Το μουσείο
Οι ποιητές και οι ποιήτριες, θα δείτε, είναι απλώς άνθρωποι· κοντινοί σας,
καλοφτιαγμένοι και ζαχαροπλάστες, με μία ζέση για τον Πολιτισμό, για το αυγερινό
κουλούρι το δοσμένο σ’ όλους... και σε όλα...
Εάν βγείτε την Παρασκευή, θα δείτε ανθρώπους έξω. Όλοι μας ταπεινοί και
τεμπέληδες από καρδίας, γλυκείς κι ερωτικοί κατά τα φρένα του καθενός,
συμμαζώχνουμε μία μεγάλη μπάλα, ένα τσίρκουλο παθών–χαρίτων, έναν
ασυρρίκνωτο κύκλο για τα παιδιά μας, για τ’ αδέρφια μας, και για τους εαυτούς μας.
Έτσι ήτανε πάντα. Έτσι το είδε η ζωγράφος το μεγάλο δειλινό στ’ αμπέλι, την ώρα που
οι εργάτες πρόστρεχαν στον καλαμιώνα, για τη δούλεψη και για τη σκόλη. Ο θεός δεν έπλασε αυτόν τον κόσμο· τον προκάλεσε όμως, και τον προκαλεί κάθε ημέρα,
δείχνοντας την άσβεστη σοφία του, το στριγγό, πέτσινο λειρί του. Τον τρόμο και τον
τρόπο που, για μια φορά, η ζύμωση των πραγμάτων έκυψε, οι ουρανοί άνοιξαν, κι ακούστηκε από αυτούς ο καημός, τρισμέγιστος, ενός πατέρα.
Σαν δυο ζαγάρια τρέχανε στο πάρκο, κυλιόντουσαν και φιλιόντουσαν, τα
ξανάβρισκαν και τα χαλάγανε, κι ένα δαχτυλίδι κρυμμένο ήτανε κάτω απ' τις πρασιές, εντοπισμένο, ανά τους αιώνες...
Old Master of Hope
Και Είδα.
Είδα τα φλουριά την άνοιξη. Είδα τα φλουριά στον οχετό. Απόλαυσα την παρέα με τις σβηστές λαμπάδες, και τον βλακάκο που σέρναν πλάι τους. Απόλαυσα το
κουμπαρλίκι της κόλασης.
Είδα, και είδα ξανά. Εκοίταξα. Μυρίστηκα. Έπαιξα με τα παιδιά. Συλλογίστηκα με
τους νέους. Έπαιξα ύστερα με τα παιδιά.
Είδα, ξανακοίταξα. Αναρωτήθηκα αν ο χαμός μου έχει άγγελο. Αν το μέτρημα των
λεπτών έχει διαβάτη. Αν σήμερα φοράς άσπρες κάλτσες. Αν ευωδιάζεις όπως χθες ή
αν ευωδιάζεις όπως αύριο.
Αν ξεχειλώθηκε η σαμπρέλα που ανασύραμε στην παραλία μιαν αυγή κρύα και
ταπεινή σαν χάρτη του σήμερα σήμερα του πάντα–αύριο και των απόκληρων του χθες
που μας απόρησαν — μας στήσαν καρφωμένους στο διάσελο (όπου διάσελο βλέπε
σκληρό κι ατάραχο σταυροδρόμι απύθμενο σαν αυτό) μας φέραν σ’ εκείνες τις
ταϊβανέζικες οδούς και τριόδους που κόσμος σαν αυτόν ποτέ πριν δεν γνώρισε και
μονάχα εμείς εμείς τα κουραφέξαλα εμείς τα κουλουβάχατα από πορφύρα και ανθηρό
άνηθο εμείς κάψαμε τα γαϊδουράγκαθα και τα ξαναχτίσαμε χρυσές λίμνες της
Αλταμίρας στην τριχωτή φουρκέτα της μουσικής μας.
Το θανατάκι το ‘ξερα απ’ τη βαλίτσα μου, εκείνη που μου ‘δινε η μαμά για τα ψώνια.
Το παράτησα στη λαϊκή αγορά όπου τρώνε τα πάντα οι σκύλοι το ξημέρωμα.
Απ’ το ’08
Δεν πρόλαβα ίσως να μου αντιληφθώ
το πόσα ήδη έζησα,
ήρθα σκαστός απ’ την κοζάνη·
ήρθα σκαστός λοιπόν και δεν μου πρόλαβα
δεν κοίταξα τα ντριγκιντρίν και τα φανάρια
δεν κοίταξα δεν είχα τα μελομακάρονα
των τρυφηλών ανθρώπων τη συμπόνια
δεν
ακούω καλά δεν βλέπω καλά και δεν πείθομαι
καθωσπρέπει όμως ίσως προλαβαίνω, ο καιρός έχει δυο λοστούς
έχει και δυο μαστάρια—
τα σούπερ και ξέφρενα βυζιά της Αφροδίτης κόρης...
δεν έχω το κακό, δεν μ’ έχει
δεν έχω το κακό, δεν μ’ έχει
κι αν απόψε ‘ρθεις κι εσύ εδώ
δείπνο έχω ανοιχτό μ’ ό,τι ποτέ μου δεν κατάφερα
[Ο Σάββας Κοκκινίδης γεννήθηκε το 1991 στην Κοζάνη και είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Μελέτες, ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Οι φωτογραφίες επιλέχθηκαν από τον ίδιο.]
Comments